"Śpimy z dzieckiem" - moje wrażenia

Czytałam sobie codziennie odrobinę do poduszki na zmianę z mężem. Żałuję, że przeczytałam ją tak późno. Żałuję, że czytałam głupie wypociny Tracy Hogg i usta ze zdumienia otwierałam, taka mądra mi się wydawała. Te metody "podnieś-połóż" czy jakoś tak. Te wywody, że dziecko iluśtamtygodniowe już powinno przesypiać noce, bo ma zapasy energetyczne odpowiednie i łatwy plan wprowadzony. No a jak Twoje nie przesypia, toś matka zła, dziwna, nieporadna, źle do rad się stosująca, łatwy plan nieumiejętnie w życie wdrażająca. Bo wszystkie dzieci, na które genialna Tracy spojrzała jeno, już noce przesypiały. Bo jak dziecko to "poprzeczniak" to coś tam, a jak dziecko to "aniołek" to coś tam. Dziękuję bardzo, już nie dla mnie ta gadka. Jakieś instrukcje zamiast intuicji własnej słuchania.

Ta mała fioletowa książka uporządkowała w mojej głowie to, co od dawna tam się kotłowało nieuporządkowane, miotające się między intuicją matczyną a prawdą oficjalną, przez otoczenie serwowaną. Gdyby to małe arcydzieło wpadło mi w ręce zanim urodziłam Frania, wiele stresów zostałoby mi oszczędzonych. Już nie chodzi nawet o wspólne spanie, bo przecież to indywidualna decyzja i gdyby moje dziecię spało snem sprawiedliwego, to pewnie by z nami sypiać nie zaczęło. Ta książka podaje wiele cennych informacji na temat snu dzidziusiów i mitów z tym snem związanych. Autorka pisze o płaczu dziecka, potępia tzw. "kontrolowanie" płaczu, czyli krótko mówiąc zmuszanie dziecka by wyło w łóżeczku (grrrr, dla mnie zgroza). Dotyka też mitów, które w naszej - europejskiej i zachodniej kulturze funkcjonują. Można powiedzieć, że mity te obala, ku mojej zresztą nieopisanej uciesze. Chyba każda z nas, gdy zostaje mamą, otrzymuje od mam/babć/cioć gratisowy pakiet wspaniałych rad typu "nie noś za dużo bo się przyzwyczai i nie będziesz mieć spokoju" albo "dziecko musi znać swoje miejsce" albo "dziecko powinno zasypiać samo w łóżeczku" albo "dziecko trzeba uczyć dyscypliny" albo "spanie z dzieckiem jest niehigieniczne". I tak dalej, i tym podobne. Albo "dlaczego on tak się budzi w tej nocy???" wygłoszone z miną zafrasowaną. Ech. Szkoda gadać, szkoda nerwów mych, nie warto opowiadać. Kochane koleżanki-blogowiczki co się z pobudkami nocnymi dzieci swoich borykacie, drogie koleżanki, co się z tym problemem nie borykacie, bo dzieci Wasze słodko noc przesypiają, serdecznie Wam wszystkim tę książeczkę polecam. I wcale nie twierdzę, że spanie z dziecięciem ma być na panaceum na wszystkie problemy. Ta książka po prostu koi. Teraz już wiem, że dziecię budzi się, bo jest dziecięciem i tyle. Że jest maleńkie, że szuka mamy obok, że musi do świata tego się przystosowywać każdego dnia, choć ma już, a właściwie dopiero jedenaście miesięcy. Rodzicielstwo bliskości to mój styl już oficjalnie. A gdy książkę skończy mój mąż, sprezentujemy ją naszej koleżance, co bliźniąt się spodziewa. Polecam ją jako świetny prezent dla każdej przyszłej mamy. A co ja biorę na widelec jako następną lekturę? To:



Przetłumaczone na kilkanaście języków, bestsellerowe "W głębi kontinuum" to pionierska książka, która zapoczątkowała na Zachodzie nurt rodzicielstwa bliskości. Właśnie na fali zainteresowania koncepcją kontinuum do łask powróciły chusty i nosidła! Brytyjski Channel 4 uznał ją za jedną z trzech najbardziej wpływowych koncepcji wychowawczych XX wieku.
Jean Liedloff inspiruje do poszukiwania"straconego szczęścia", które sama znalazła wśród Indian z plemienia Yequana, z którymi żyła przez wiele miesięcy. Obserwując ich niesamowity spokój, pogodne usposobienie i umiejętność czerpania radości z codziennych wydarzeń, odkryła, że korzenie tego stanu ducha leżą w sposobie wychowywania przez nich dzieci.